Canada: van strand tot de rockies

De oversteek vanuit de VS naar Canada hebben we per Ferry gemaakt. Een prachtige tocht richting Vancouver Island, dwars door de zeearmen en vele eilandjes van dit gebied. Water, zee, eilanden, watervliegtuigen en ferries is het thema van de eerste periode in Canada.

route week 8,9 en 10 door West Canada (28 juni - 17 juli)

Vancouver Island lijkt in veel opzichten op de kust van Washington en Oregon. Een ruwe kust, tidal Pools, veel oud regenwoud. De steden en de mensen zijn wel echt anders; Victoria is een door en door Brits stadje, in de gebouwen, de leuke tuttigheid, en je merkt het ook in de omgang met de Canadezen. In het parlementsgebouw liepen we zelfs een reïncarnatie van queen Victoria tegen het lijf. 

Ook nog een paar dagen op Salt Spring Island vertoefd, een van de vele kleinere eilanden rondom Vancouver Island. Een soort bejaarde hippie enclave, met lekker eten, zeilen, en leuke winkeltjes. 

Tenslotte de oversteek per Ferry gemaakt naar de stad Vancouver, waar we voor de eerste keer de impact ondervonden van bosbranden; door de extreme droogte ontstaan er heel makkelijk vuurhaarden die zich snel uitbreiden. In dit geval veroorzaakte een bosbrand ten noordwesten van Vancouver een rookpluim die vanuit satellieten te zien was, en de hele stad in rook hulde. Overal proefde en voelde je de rook, alsof je naast een open haard stond. 

Helaas was dit niet de eerste keer dat we de brand zo dichtbij meemaakten. Zowel in Jasper als in Glacier National Park zijn hele stukken van het park afgesloten geweest door bosbranden. In Glacier was zelf de camping waarop we stonden twee dagen na ons vertrek geëvacueerd!

Na Vancouver begon voor ons de 'grote reis' richting het oosten. Ook weer een prachtige rit, waarbij je vanuit de kustvlaktes 'opeens' tegen de Rocky Mountains aanrijdt. Je leest dit in de boekjes, maar toch is het in het echt nog mooier; een enorm ruw gebergte, met onwaarschijnlijk scherp gevormde pieken. Elke piek is anders, en alleen het rijden hierdoorheen is een prachtervaring. 

De rockies zijn goed te bezoeken door een groot aantal mooie National Parks; in Canada heb je Jasper, Banff en Waterton. Puur voor het toerisme genot is er tussen Jasper en Banff een prachtige snelweg aangelegd: de Icefield Parkway. Behalve een prima verbinding tussen de twee parken,  is de weg rijden op zichzelf al een ervaring. Langs de weg lopen beren en ander wild, en bovendien voert de weg langs de Columbia Icefield; een enorm groot ijsveld, dat een groot deel van de watervoorraad van het continent herbergt. 

In en rondom deze parken dus veel moois gezien en gedaan: wild spotten, met een monstertruck de gletsjer oprijden, veel natuur en hikes, en zelfs tijd voor een high-tea! Zie het filmpje voor een indruk!

Twin peaks, en gewoon lekker relaxen

Het plaatsje North Bend in Washington, een dik uur rijden vanaf Seattle, is het decor voor de klassieke televisie cult-thriller Twin Peaks. Voor ons alweer een beetje weggezakt in het geheugen, want de serie werd uitgezonden in 1990, toen we 12, 13 jaar oud waren. Bij het inlezen op de vakantie was dit echter wel de trigger om de serie weer eens opnieuw te kijken via Netflix.

De serie speelde in het mystieke plaatsje Twin Peaks, en draait (aanvankelijk) om het oplossen op de moord op Laura Palmer. Hoewel het begint als een thriller, komen er verderop in de serie ook surrealistische en heel humoristische elementen voor. Inmiddels helemaal afgekeken, en helemaal klaar voor seizoen 3, dat waarschijnlijk in 2017 wordt uitgezonden (ja, 16 jaar na seizoen 2!)

Zoals een Twin Peaks groupie betaamt, hebben we in North Bend de Double R diner bezocht (een van de centrale locaties in de serie), voor de 'piping hot coffee' en een stukje van de beroemde 'cherrie  pie'. Ook langs de indrukwekkende Snoqualmie Falls geweest, bekend uit de openingsbeelden van de serie, en een rol spelend als de Great Northern Lodge

route week 6 en 7: van Mount Rainier naar Anacortes (14-28 juni)

De natuur weer opgezocht in de Olympic Peninsula, het grote schiereiland dat uitsteekt ten westen van Seattle, en een groot National Park is. Nauwelijks echt begaanbaar, omdat het voornamelijk uit bergen en zogenaamd 'temperate rainforest' bestaat. Het wordt ontsloten door een rondweg eromheen, met drie single-route wegen erin, en dat biedt veel moois. Bizar groene bossen, bedropen met mossen; hotsprings, toegankelijk via een mooi zwembad resort (inclusief de broodnodige massage:), en een prachtig uitzicht over het park met zijn gletsjers via Hurricane Ridge.

Tenslotte tijd voor relaxen in en rondom de Puget Sound, een enorme baai die zich tussen Seattle en de Olympic Peninsula inwringt. Echt een mooi maritiem gebied, met kleine oude vestigingstadjes (port townsend), mooie eilanden (o.a. Widbey Island) met bijna Europees aandoende kleine (bad)plaatjes, vol met goede restaurants, leuke winkeltjes, en prachtige huizen. Uitstekend zeebanket, en veel nieuwe oestersoorten leren kennen-toch een heel ander slag dan de Zeeuwse oester.

Uiteindelijk via de Ferry de oversteek gemaakt naar Seattle, om daar het grote stadsleven weer mee te maken. Na San Francisco en Portland viel deze stad toch wel wat tegen, hoewel het voor Janne de stad was met de mooiste speelgoedwinkel (en waar ze van haar eerste zakgeld een ijscoset heeft gekocht). Als je bij Seattle bent kan een hommage aan de Boeing fabriek, met rondleiding, natuurlijk niet ontbreken.

De Ferry zullen we de komende tijd nog meer zien, met de oversteek naar Canada en de vele eilanden. Hieronder het gebruikelijke filmpje met de indrukken van week 6 en 7 van de reis!

Geologisch handje drukken

De Pacific Northwest is een prachtig openluchtmuseum voor geologische processen. Twee grote aardschollen zijn al miljoenen jaren lang met elkaar op ramkoers. Vanuit het westen drijft de oceanische Juan de Fuca plaat met een gangetje van een paar centimeter per jaar tegen de continentale noord-Amerika plaat. De continentale plaat is in deze geologische confrontatie de bovenliggende partij en drukt de lichtere oceaanplaat naar beneden. Centimeter voor centimeter verdwijnt de plaat richting het binnenste van de aarde, en wordt hierbij omgesmolten tot magma.

Dit geologisch handjedrukken drukt een enorme stempel op het landschap, in de vorm van de Cascades; De ophoping van magma onder de continentale plaat baant zich een weg naar boven en heeft zo over een periode van miljoenen jaren geleid tot een bergketen die zich uitstrekt van Canada tot het noorden van California. De vulkanische oorsprong van dit gebergte zie je op veel plekker terug: in de gesteentes, in hotsprings, geysers, maar vooral ook in een twintigtal echte vulkanen.

In Washington en Oregon liggen er op een paar uur afstand een drietal vulkanen die van oorsprong heel vergelijkbaar waren, maar vandaag de dag in heel verschillende stadia van hun levensloop zijn. Hiermee bieden deze vulkanen een prachtige manier om een idee te krijgen van de enorme krachten die vrijkomen bij een vulkaanbarsting, en wat dat doet met het landschap. Het gaat om Mt. Rainier, Mt St Helens, en Crater Lake.

Mt Rainier, in het gelijknamige National Park, is het archetype vulkaan. Een bijna perfecte kegel bedekt met gletsjers, zoals je een vulkaan zou tekenen in een prentenboek. Het is het symbool van de staat Washington, en prijkt op alle nummerborden. Hoewel Mt Rainier al verscheidene keren is uitgebarsten in de afgelopen miljoenen jaren, is hij op dit moment in relatieve rust. Te midden van al het natuurschoon op de flanken van deze vulkaan, bijvoorbeeld op het plekje 'Paradise' (dat niet voor niets zo heet), is het gemakkelijk om te vergeten welke explosieve kracht er diep onder de grond schuil gaat.

Bij mt st. Helens wordt de enorme natuurkracht van een uitbarsting meer dan duidelijk. Nog maar 25 jaar geleden was dit een vulkaan zoals mt Rainier, een bijna een perfecte kegel. Totdat in mei 1980, in een periode van enkele weken, een enorme magma bel zich ophoopte aan de noordhelling van de vulkaan en met een verwoestende kracht tot uitbarsting kwam. Hierbij is de hele top en zijwand van de vulkaan geëxplodeerd, waarbij er een hoefijzervormige berg overbleef, die ook nog eens 400 meter  lager was!

Nog steeds voel en zie je de vernietiging in het hele gebied, wat door de Amerikanen natuurlijk prachtig toegankelijk wordt gemaakt in een National Monument. Via een tegenovergelegen bergrug heb je een direct zicht op de 'blastzone' en in het gapende gat van de vulkaan. Het gebied direct in de 'blastzone' ziet er nog steeds uit als een maanlandschap, met nauwelijks zichtbare begroeiing. Tot mijlen in de omgeving zie je hele bergwanden bezaaid met opgeknakte boomstammen, verbrand en omvergeblazen door de kracht van de uitbarsting.

Maar in elk bezoekerscentrum en informatiebord worden we er ook aan herinnerd dat vernietiging ook leidt tot nieuw leven: het is een ecologisch laboratorium, waarbij goed is te zien een een uitgestrekt levensloos gebied langzamerhand weer gekoloniseerd wordt.

De derde vulkaan, Crater Lake, is nauwelijks meer herkenbaar als zodanig. Oorspronkelijk een vulkaan zoals vele andere (toen nog mount Mazama) is deze vulkaan zo'n 7000 jaar geleden met zo'n enorme kracht uitgebarsten dat de berg onder zijn eigen gewicht implodeerde. Er bleef een enorme krater over; bijna perfect rond met een doorsnede van zo'n 10 km, en de rand zo'n 2000 m hoog.

Over de loop van de tijd is dit enorme gat gevuld met regen en sneeuw water. Er komen geen rivieren in uit, er is nauwelijks erosie van de bergen, met als resultaat dat enorm zuiver water is. De helderheid en kleur van het water zijn bijna onvergelijkbaar: heel diep en intens blauw, waarbij je tientallen meters de diepte in kijken.

Het filmpje geeft een mooie indruk van onze reis langs deze vulkanen. De reis ging van zuid naar noord, waarbij we net omgekeerd langs de vulkanen gingen; eerst Crater Lake, toen Mt St Helens, en tenslotte Mt Rainier

Reis door het verleden

Na het verlaten van de 101 zijn we het binnenland van Oregon ingegaan en maken we hiermee een reis door respectievelijk zo'n 5, 50 en 50 miljoen jaar geschiedenis.

route week 3: Van Lincoln City, OR naar Bend, OR (26 mei - 3 juni)

Herinneringen van 5 jaar geleden kwamen terug in Portland, de stad die bekend staat om zijn overheerlijke eetcultuur, kunst, het hoofdkwartier van Nike, en natuurlijk zijn biercultuur. In 2010 hier een half jaar vooral voor werk gezeten, en toen al veel kunnen genieten van de stad, maar als toerist zie je de stad toch met andere ogen.

Waar California groot is in wijn (de vierde wijnproducent ter wereld!), is Oregon (samen met Washington) de regio waar het vooral om bier gaat. 90% van alle Amerikaanse hop komt uit deze twee staten. En waar Oregon het land van het bier is, is Portland de hoofdstad van het bier. De cultuur van Portland laat zich het beste omschrijven in het Engels, waar (zoals vaker) eigenlijk geen echt mooi Nederlandse woord voor bestaat: quirky en laid-back. 'Eigenzinnig en relaxt' komt misschien wel het dichtste in de buurt.

Dat eigenzinnige heeft er misschien wel toe geleid dat Portland inmiddels het epicentrum van de microbreweries is, en de stad officieus 'Beervana' genoemd wordt. Microbreweries zijn kleinschalige bedrijfjes die aan de lopende band bijzondere biertjes bedenken en produceren, met bijzondere smaken en welluidende namen zoals Shakespeare Oatmeal Stout, Black Butte Porter, Chaos Reigns, Pale Death, of de 7 Hop IPA. Zo gauw een bier namelijk te populair en mainstream wordt, zal de echte eigenzinnige Portlander het niet meer hip vinden en gaat hij op zoek naar wat nieuws....

De overblijfselen van zo'n 50 jaar geschiedenis kwamen we tegen in het Evergreen Aviation Museum. Pal naast onze RV park stonden er in de openlucht talloze oude bekende vliegtuigen. De airforce 2 (van de Vice-president), de MiG en de Tomcat (Topgun!), de skikorsky (Tour of Duty), de Douglas skytrain (gebruikt in D-day), of gewoon een Boeing 747 stonden naast elkaar in het open veld. Janne vond het prachtig, en liep daar graag een rondje. Groot was dan ook de verrassing toen er plotsklaps twee Blackhawk helicopters landen waar een hele groep militairen uit stroomde; die bleken hun vlieguurtjes te moeten maken en kwamen even lunchen in het museum;)

Tenslotte hebben we ook een kleine 50 miljoen jaar geschiedenis kunnen meemaken in de verlaten binnenlanden van Oregon. Door een bijzonder geologisch proces liggen alle historische grondlagen hier gekanteld en aan de oppervlakte, zodat je eigenlijk een reis door de tijd maakt; stel je voor dat over de tijd van verschillende miljoenen er een laagjestaart van grondlagen wordt gevormd. Lagen met rode gesteente uit de tijd dat er een tropisch klimaat heerste in de pacific northwest, lagen met zwart basalt uit de tijd van vulkaanuitbarstingen, lagen met geel gesteente uit drogere steppe tijden, blauw gesteente etc.

Deze laagjestaart heeft over de loop van 50 miljoen jaar een dikte van een aantal honderden meters bereikt. Waar normaal de oudste lagen van de taart diep onder de grond verborgen liggen, is het bijzondere van de binnenlanden van Oregon dat de laagjestaart iets gekanteld is, waardoor er, in combinatie met erosie, over een enorm groot gebied aardlagen van vroeger weer aan de oppervlakte zijn gekomen. Door dit gebied te doorkruisen, kom je achtereenvolgens de verschillende aardlagen weer tegen, en maak je alshet ware een reis door de geologische tijd.

Dit geeft bijzondere effecten: bij de John Day Painted Hills zijn er binnen een klein gebied heel veel verschillende lagen bij elkaar gekomen, en zijn de heuvels prachtig gekleurd. Sommigen in zwart, rood, blauw of geel, andere heuvels laten juist alle lagen als een gestreept patroon zien. Ook brengt het gebied een enorme rijkdom aan fossielen uit alle tijden met zich mee. Veel van de kennis over planten en diersoorten uit deze periode komt van fossielen uit dit gebied.

Bij het plaatsje Fossil liggen er enorme hoeveelheelheden fossielen aan de oppervlakte en konden we ook zelf aan het schatgraven. Voor 5 dollar mag je daar met het gereedschap aan de gang. Janne had de slag al snel te pakken, en met een uurtje graven, borstelen en beitelen als snel een stuk of 10 fossielen te pakken. Nu weer terug de bewoonde wereld, en de tegenwoordige tijd. Voor een impressie van week 3, zie hieronder het filmpje!

Up the 101!

De eerste twee weken van onze vakantie vrijwel volledig besteed op en langs Highway 101. Naast de bekende 'Route 66' een van de andere legendarische roadtrips door de US. Waar Route 66 de verbinding was tussen de beide kusten, is de '101' de route die langs de gehele westkust loopt. Met een totale lengte van 2500 km begint de 101 in Los Angeles, California en loopt hij via Oregon helemaal naar Port Angeles, Washington.

Route week 2: up the 101 door California and Oregon (Week 2 - 18 t/m 25 mei)

Waar we 5 jaar geleden al de 101 naar het zuiden zijn afgezakt, via de Big Sur naar LA, zijn we nu-na de eerste week in Frisco-naar het noorden afgeslagen. Het eerste deel van de route loopt door de Coastal Range, het heuvelachtige gedeelte waar de vele bekende wijngebieden genesteld liggen van de North Coast AVA. Vergelijkbaar met de ICT of IGT van Europa, hebben we hier de AVA's (American Viticultural Areas). Binnen de North Coast zijn er zo'n 50 meer en minder bekende sub-AVA's, zoals Napa Valley, Sonoma Valley, Russian River, etc. 

In het algemeen een mediterraan klimaat, maar door heel verschillende geografie een enorme verscheidenheid aan micro klimaten. Van warme droge valleien, tot koelere heuveltoppen, en daardoor een veelheid aan druivenrassen. De indruk na veel proeven is toch een in het algemeen makkelijk drinkbare, nieuwe wereld stijl wijn, en aan de dure kant voor de smaak. Flessen van $20 tot 40 zijn lekker, maar niet veel beter dan een fles waar je in Europa 10-15 euro voor betaalt. Toch mag dat de pret niet drukken, en zijn uiteraard bij een paar van de vele wijnboerderijen gestopt. 

Verder naar het noorden kruipt de 101 richting de kust, en wordt hij ook wel de Redwood Highway genoemd. Heel toepasselijk, omdat de weg kilometers lang voert door gigantische bossen van (coastal) Redwoods, de grootste en dikste boom ter wereld. Ook wel bekend als Sequio is de North Californische kust de enige plek ter wereld waar deze Coastal Redwood nog voorkomt, maar dan ook wel in grote aantallen! Bijzonder is dat dit de hoogste en een van de oudste bomen ter wereld zijn, met lengtes van meer dan 100 m, en een leeftijd die makkelijk meer dan 1500 jaar haalt! De bomen waar je hier langs (en onderdoor!!) kan rijden, begonnen met groeien toen in Europa het Romeinse Rijk zich in zijn nadagen bevond.

In Oregon aangekomen verandert het landschap, verdwijnen de Redwoods, en wordt de kust ruwer, koeler, en meer verlaten. De 101 kringelt zich langs prachtige uitzichten en een ruwe en woeste Pacific Ocean vol met rotsen. Bij laag water ontstaan er zo de zogenaamde ' Tidal Pools', stukken rots die droogvallen en waar zeesterren, anemonen, mossel, krabben, zeekomkommers en nog honderden andere onderwatersoorten kan bekijken en aanraken. 

Voor een impressie van al het moois, de route en gezelligheid van onze eerste twee weken (incl San Fran) zie bijgaand filmpje!

How big is your rig?

Kamperen op zijn Amerikaans, dat doe je dus in een RV. Dat staat voor "recreational vehicle", maar dat is voor outsiders - de insiders hebben het over 'the rig'. De geijkte vraag bij het verkrijgen van een plekje op de camping is dus 'how big is your rig?'. Een tent is alleen voor hikers, omdat je die makkelijk op je rug kan meenemen.

Rv's zijn er in alle soorten en maten; het begint bij een pop-up of een truck camper, een relatief kleine 'doosje' dat je tijdelijk op de achterkant van een Pick-up truck kan 'klikken', maar die worden weinig gebruikt. Dan heb je ook de caravan en de camperbusjes die je in Europa veel ziet-ook nog het kleine werk... Het begint eigenlijk pas echt bij de zogenaamde motorhomes, gebouwd op een heus vrachtwagen chassis. Compleet met met airco, ijskasten, generatoren en televisies. Of een zogenaamde 'fifth wheel', een uit de kluiten gewassen caravan trailer.

Wij zijn voor de komende 3 maanden de trotse huurder van een class C motorhome van 30 feet (10 meter). Geschikt voor 7 personen, met een V10 motor, gewicht van zo'n 14 ton, en een verbruik van 1 op 8. En dan hebben we het nog over miles per gallon... In het meer vertrouwde kilometers per liter komt dat neer op 1 op 3! In Nederland heb je daar een apart rijbewijs voor nodig, maar hier mag je er zo de weg mee op.

 -onze camper- 

De meeste (en enige) Nederlanders tot nu toe ontmoet bij het ophalen van de camper. Mooi om te zien hoe daar een echte ruilcultuur van spulletjes ontstaat - de campers zijn namelijk minimaal uitgerust, dus de eerste stop van elke RV huurder is bij de Walmart om de nodige basisvoorzieningen zoals BBQ, campingstoelen, koffieapparaat etc. in te kopen. Bij het inleveren moet de camper echter weer leeg opgeleverd worden, dus iedereen heeft daar spullen over. Binnen een kwartier na aankomst bij de verhuurder was de vangst voor ons al een autostoeltje voor Janne, twee campingstoelen, en nog een heleboel praktische basisbehoeften voor keuken en schoonmaak.

Het kamperen is bevalt prima, en je krijgt hierbij een mooie indruk van de doorsnee Amerikaanse camperbevolking. Dachten we aanvankelijk dat we een lekker grote rig hadden, al snel blijkt dat we toch maar een kleintje zijn met onze 30 foot. De echte rig is toch van het model toerbus, met uitschuifgedeeltes, meerdere televisies, fauteuils, veel airco, marmeren trappen en beschermhoezen over de banden. Veel Amerikanen ontmoet die hierin dan ook fulltime rondreizen. Vaak na pensionering, huis verkocht, en kris-kras rondreizend door de VS, op weg naar de zon of familieleden.

Een mooi voorbeeld van deze full-time campers zijn de Texanen die we op de eerste camping als buren hadden: allebei gepensioneerde air-traffic controllers, alles verkocht en continue op doorreis in een hele mooie glimmende bus. Na zo'n 2 dagen kwamen ze voor het eerst buiten de bus, want de meeste full time campers zitten altijd binnen in de airco of achter 1 van de 5 televisies. Het gesprek kwam al snel op onze reisplannen, inclusief onze bestemming in Canada. Dat leek de Texanen ook erg mooi, en daar zouden ze graag heen gaan.... Maar, "you know, in Canada it is not allowed to bring guns... And you know, we're from Texas so we don't go into Canada"....na een beetje doorvragen bleek er wel een mogelijkheid voor ze te bestaan om hun wapens aan de grens in bewaring te geven, maar daar wilden ze toch liever ook niet aan.

 -we are from texas you know!- 

Een hele andere klasse van campers zijn de zogenaamde 'permanent residents' ; ook fulltime bewoners van de rig, maar in plaats van rondreizen door het land, staan deze altijd op dezelfde camping, ook omdat ze vaak nog gewoon een baan hebben. Dit wordt gezien als de laagste kaste onder de campers, zoals blijkt uit de reviews van verschillende campings. De website rvparkreviews.com is DE standaard om een goede RV camping uit te zoeken, en de quotes die je daar leest over de permanent residents zijn ronduit hilarisch. Zomaar een greep: "many permanent residents, but not creepy" of "many spots taken bij permanents, but they keep their place tidy".

Na drie weken reizen, en heel veel permanent residents ontmoet te hebben, lijkt de 'tidy, not creepy permanent resident' echter eerder de regel dan de uitzondering. Nog geen slecht voorbeeld ontmoet, eerder zijn dit mensen die juist hun camping plekje verrijken en knusser maken, met eigen planten, bloemen, en tuinversierselen. Maar onze favoriete permanent resident zie je hieronder: met tuinverlichting in alle kleuren, en een stars en stripes vlag die in het donker een waar neonlichtspel vertoont!

 -last Christmas-

Week 1: a trip down memory lane!

Bijzonder om weer terug te zijn in San Francisco, alleen dit keer met Janne erbij! Heerlijk om samen drie maanden de tijd te hebben met elkaar, en lekker te doen waar we zelf zin in hebben. Elke dag gewoon te nemen zoals hij komt. Globale idee is om een roadtrip te maken door California, Oregon, Washington, British Columbia, en dan afhankelijk van de tijd ook een stuk van het midwesten te doen - eindigend in Chicago.

De eerste week is vooral het ophalen van de oude herinneringen in San Francisco. We hebben een appartement in de Marina, op een steenworp afstand van ons oude plekje op North Point/Webster. We zijn al snel weer 'deel van de buurt', met de clubkaart van de Safeway (voor de broodnodige korting!), heerlijk eten op Chestnut, en zelfs de vertrouwde buslijnen.

Er is eigenlijk verrassend weinig veranderd in 5 jaar tijd: veel winkels zijn nog hetzelfde, de oude vertrouwde restaurantjes zijn nog steeds de toppers op Yelp, er staan nog steeds rijen voor de beste brunch plekken, iedereen doet aan hardlopen (ook achter de kinderwagen aan!), en organic is nog steeds de hype. Ook wat oude bekenden opgezocht die hier nog woonden, erg gezellig om weer even bij te kletsen!

Een paar dingen zijn wel iets anders: de prijzen zijn enorm gestegen door een sterk verbeterde economie. Dat merk je in de huurprijzen-waar een doorsnee appartement in 2010 voor $2500 tot $3000 gehuurd werd, ligt dat nu rond de $4000. Ook restaurants en zelfs supermarkten lijken een stuk duurder dan vroeger! Mooi om te zien hoeveel meer flexibel en adaptief deze economie is. Een tweede verandering, maar dat zit meer in ons, is dat alles wat kleiner lijkt - we merken toch dat we weer een paar jaar ouder (en hopelijk wijzer) zijn, en dat de stad net iets minder groot en overweldigend is (maar nog steeds super mooi)!

Tenslotte is het heel anders om SF te beleven nu Janne erbij is, waardoor je opeens hele andere dingen doet in zo'n week. De 'standaard' onderdelen hebben natuurlijk niet ontbroken: brunchen in Mamma's en Zazie, uitgebreid shoppen bij Union Square, de traditionele wandeling over de Golden Gate (en terug met de Ferry van Sausalito), lunchen in de Ferry Building, etc.

Maar Fisherman's Wharf bekijk je nu opeens met heel andere ogen, met historische schepen waarbij de fantasie op hol slaat over piraten, of de zeeleeuwen die toch wel heel erg stinken! Of de kabeltrammetjes die wel heel spannend zijn. En het nieuwe Exploratorium is met kinderen ook wel heel erg leuk, met allerlei proefjes en experimenten over licht, magnetisme, geluid, etc.

En natuurlijk niet te vergeten de aandacht van politie en brandweermannen voor kinderen; die hebben over een weer een enorme aantrekkingskracht! Echt leuk dat elke agent of brandweerman wel een sticker, plaatje of kleine gadget paraat heeft voor kinderen. Score tot nu toe: een politie sticker, een brandweerhelm, een politiekaartje, en foto's met agenten en een brandweerauto!

In Nederland eindigen interacties met de sterke arm meestal niet zo gezellig....als we terug zijn toch maar eens kijken of ze ook stickers kunnen uitdelen....